Którą kartę walutową wybrać?

Konta walutowe możemy otworzyć w kilkunastu krajowych bankach. Ciekawym dodatkiem do takich rachunków są karty debetowe w obcej walucie. Wydaje je większość banków oferujących konto w euro lub dolarze. Obsługa karty walutowej zwykle nie jest darmowa. Dlatego przed sprawdzeniem „kartowej” oferty banków trzeba zadać sobie pytanie, czy płatny dodatek do konta w ogóle będzie nam potrzebny.

Walutowy „plastik” jest szczególnie przydatny dla turystów

Konta walutowe z oferty krajowych banków mają charakter rachunków oszczędnościowo – rozliczeniowych (zwanych też ROR-ami lub kontami osobistymi). Zdecydowana większość dorosłych Polaków posiada ROR, który jest rozliczany w krajowej walucie. Takie konto prócz gromadzenia bieżących wpływów (np. z tytułu wynagrodzenia) służy również do wykonywania bieżących płatności i przelewów. ROR w walucie ma identyczne funkcje. Różnica polega na innej jednostce rozliczeniowej. Jeżeli walutę obcą wpłacimy na konto rozliczane w złotym, to bank przewalutuje tę kwotę (np. funty na złotówki lub EUR na PLN). Do przewalutowania są używane niekorzystne kursy wymiany walut. Posiadacz konta walutowego może uniknąć przymusowej wymiany (pod warunkiem, że „obca” waluta dla wpłaty i rachunku będzie taka sama).

ZWRÓĆ UWAGĘ: Konto dewizowe (walutowe) działa podobnie, jak rachunek osobisty w złotym. Waluta obca, którą wpłacimy na rachunek dewizowy nie zostanie przymusowo wymieniona (np. z EUR na PLN).

Podobna zasada dotyczy karty dołączonej do konta walutowego. Osoba posiadająca taki „plastik” bez przewalutowania może płacić za zakupy w walucie obcej i wypłacać gotówkę z zagranicznych bankomatów. Klient banku, który wykona takie same operacje kartą rozliczaną w złotym, prócz kosztów związanych z niekorzystnym kursem będzie musiał zapłacić prowizję. Dlatego karta walutowa jest szczególnie przydatna dla osób, które często podróżują za granicę lub wykonują zakupy w zagranicznych sklepach internetowych. Tacy klienci banku nie poniosą kosztów przewalutowania jeśli waluta transakcji lub bankomatu będzie taka sama jak jednostka rozliczeniowa karty.

ZWRÓĆ UWAGĘ: Możemy uniknąć kosztów przewalutowania, jeżeli transakcja lub bankomat ma taką samą walutę rozliczeniową, jak nasza karta do konta. 

W przypadku „złotówkowych” kont karta płatnicza jest praktycznie niezbędna. Dla osób wybierających rachunek walutowy jest ona tylko dodatkiem. Dlatego niektóre banki w ogóle nie oferują „debetówki” w pakiecie z kontem walutowym. Pozostałe instytucje zwykle proponują kartę rozliczana w euro albo dolarze (przykłady: konto walutowe Millennium, konto walutowe PKO BP). Znalezienie „plastiku” dla osoby, która chce płacić w funtach jest znacznie trudniejsze.

Miesięczna opłata za obsługę nie będzie jedynym kosztem…

W krajowych bankach coraz trudniej znaleźć bezpłatną kartę debetową. Ta zasada dotyczy również „debetówek”, których może używać osoba otwierająca konto dewizowe. Zdecydowana większość banków pobiera miesięczną lub roczną opłatę za użytkowanie karty w walucie. Prócz tego koszty mogą być naliczane za wiele innych czynności. Typowym przykładem odpłatnej usługi jest:

• wydanie karty debetowej
• wypłata gotówki z zagranicznego lub krajowego bankomatu
• sprawdzenie salda w zagranicznym lub krajowym bankomacie
• zamówienie wydruku z aktualnym saldem konta w zagranicznym lub krajowym bankomacie

Dodatkowych kosztów na szczęście nie poniosą osoby płacące kartą walutową w Internecie (transakcje MO/TO/IO). Podane przykłady opłat i prowizji nie wyczerpują kreatywności banków. Dlatego przed wyborem karty debetowej oraz konta walutowego trzeba sprawdzić pełną tabelę opłat i prowizji. Skrócone wersje tego dokumentu dość często nie uwzględniają wszystkich kosztów.

ZWRÓĆ UWAGĘ: Przed wyborem karty walutowej trzeba sprawdzić pełną wersję tabeli opłat i prowizji. To pozwoli na zidentyfikowanie ukrytych kosztów.

Po lekturze tabeli opłat i prowizji możemy szacunkowo obliczyć, ile będzie kosztowała roczna obsługa karty walutowej. Takie szacunki prócz miesięcznej opłaty za „debetówkę” powinny uwzględniać np. przybliżoną wartość transakcji opłacanych kartą (bezgotówkowych) oraz liczbę wypłat z bankomatu. Jeżeli suma rocznych kosztów wydaje się wysoka w stosunku do korzyści z karty, to wniosek jest oczywisty. W takiej sytuacji powinniśmy zrezygnować z dodatkowego „plastiku”. Można o niego wnioskować wtedy, gdy będzie naprawdę potrzebny (np. przed wyjazdem za granicę). Warto również pamiętać o możliwości rezygnacji z nieużywanej karty walutowej.